بررسی پیامدهای شکست سنگین رئال مادرید در ال کلاسیکو

خیلی زیبا نوشتی. یادم میاد روزهایی که تیممون هلندی شده بود اون روزا ، سخت ترین روزهای عمرم بود سخت ترین روزها برای هوادارای بارسلونا، برای اینکه هوادار بمونی و به تیمت خیانت نکنی باید واقعا عاشق تیمت میبودی که من بودم. همینطور که الان بالا بودنش بهم لذت و افتخار میده معمولی بودنش رو هم دیدم.فاجعه هایی مثل رود هسپ رو هم دیدم یا تیمی که اگه لباسش رو نارنجی می کردی فکر میکردی تیم ملی هلند با این تغییر که زیاد هم قوی نبود ولی همون روزا هم مچ رئال تا دندان مسلح رو می خوابوند.رونالدینیوی شاعر که اومد زندگی لبخند زد ازینکه همچنان برای عشقم بارسا هورا می کشیدم خوشحال بودم ،رایکارد به تیم هویت داد و پپ تیم رو ساخت. مسی اومد و رفقای لاماسیایش رو هم اورد. دیدن این بارسا لذتی داره که فقط هوادارایی درکش میکنند که یه زمانی برای لیگ قهرمانان خدا خدا می کردند بیاد توی 4 تیم ،همونایی که برگردون ریوالدو اروپا رو بهشون هدیه داد همون خوشحالی دیوانه وار سران بارسا در سکوها، اونایی که باخت 4 گله فینال به میلان داغونشون کرد اونهم وقتی امید به تیممون زیاد بود و گولیتی که بدموقع اماده شده بود.امثال ما که تمام اون سختی ها رو به جون خریدیم لذت بی نهایت این بازی رو درک می کنیم لذت داشتن بازیکن هایی که بدون مسی هم غوغا می کنند،راست میگن بارسلونا فراتر از یک باشگاه است،یک سبک زندگی است یک نوع خاصی از عشق ورزیدن حتی وقتی امید خیلی کم باشه، لاماسیا ساخته شد تا دیگه امثال من اون بازیکن های درجه چندم هلندی رو نبینیم تا تیممون رو برای قهرمانی تو همه ی جام ها داشته باشیم نه فقط رسیدن به چهار تا تیم، حالا دیگه حتی بدون مسی هم امید هست که یکروزی یه پسر دیگه از لاماسیا بیاد بیرون و بشه عشق من و عاشقای بارسا. این تیم این باشگاه عشق ابدی من هست عشقی که بدجوری به پاش میشینی حتی توی بدترین روزها و بهش امید داری.ما بارسلونا هستیم. ویسکا ال بارسا ویسکا ال کاتالونیا

ممنونم.من سالهای زیادی هست عاشق بارسا و سبک بازیش هستم.بارسا خدایی یه فلسفه جدا از هر تیمی در قاره سبز داره.بارسا بعد از دوران کرایوف و مدریت عامل اقای بی کفایت بارسا(خوان گاسپارت) ضربه های زیادی خورد.لیاقت نگر داشتن رونالدوی برزیلی رو نداشتن و فوتبال ناب و تکنیکی رونالدوی اوریجینال با حماقت و غدبازی رونالدو و بی کفایتی گاسپارت به فنا برده شد و ساک خودش رو بست رفت توی فوتبال خشن و سخت ایتالیا که اصلا فانتزی بازی کردن مخصوصا توی دهه 90 اونجا معنایی نداشت و تقریبا 90درصد دوران چند ساله خودش رو توی مصدومیتهای سخت سپری کرد.با اینکه خیلی موفقیت ها بدست اورد رونالدو بیش از نصفی از سالهای دوران بازیکن فوتبال بودنش رو تو مصدومیت سپری کرد.و احتمال فراوان در اسپانیا به این شدت هرگز اتفاق نمی افتاد.ولی بی لیاقتی گاسپارت رونالدو رو از دست داد و بعد چند سال اینبار نوبت لیویس فیگوی خاعن و کثیف پولپرست که بعدها هم گفت بخاطر دستمزد بیشتر رفتم و البته بی لیاقتی گاسپارت .و بعد هم ریوادوی دوس داشتنی شد. ریوالدو در حالی که سن زیادی نداشت و توی اوج فوتبال خودش بود فکر میکنم 29 سالگی بود که با گاسپارت به توافق نرسید در حالی که همه رو مجاب میکرد اشتباه محرز رفتن از نیوکمپ هست و این اشتباه هست خودش همون اشتباه رو انجام داد و راهی سن سیرو شد و اونجا ذخیره ماسیمو امبروسینی شده بود .در حالی که همین چند ماه قبلتر توپ طلای جهان رو گرفته بود و بازیهای فراتر از سوپر ستاره انجام میداد و هربار مقابل ایشمایکل قرار میگرفت چه ملی و چه باشگاهیی یه ضربه برگردون براش کنار گذاشته بود اینجوری فوتبالش نابود شد و بعد دوران شکوفایی بارسا از لعنت به گاسپارت و گم شدنش و اومدن خوان لاپورتا شروع شد تا فقط فوتبال زیبا رو نبینیم بلکه نتیجه های خیلی خوب رو هم ببینیم.ما نیمه نهایی 2000 لیگ قهرمانان از والنسیا شکست خیلی سختی خوردیم .هکتور کوپر مربیش بود و فوتبال جذابی ارایه میدادن ولی همون والنسیا فینال از ریال ممادرید 3 تا خورد.ما بعد از اومدن لاپورتا یه بارسای دیگه شدیم .خیانتکارترین عضور سالهای گذشته در بارسا مردی بنام گاسپارت

شک دارم کسی بتونه روزی پا جای پای لینول بزاره.ژاوی سیمونز الان در لاماسیا خیلی تو چشم هست .هلندی هست و قیافه شبیه به پویول داره ولی بسیار خوش تکنیک و باهوش.ممنونم از دید بسیار زیبای تو به بارسا.اصلا شعار بارسا و منطقه ای که کاتالانیا نام داره همینه این منطقه و مردمش توسط حکومت مرزکزی وقت اسپانیا سالهاست که سلاخی میشدن و ظلم زیادی بهشون میشد.و هر کدوم ازین بردای 5 و 6 گله سیلی محکمی به دیدکتاتوری ژنرال فرانکو هست و دوستداران دیکتاتور صفتشون