اولین نسخه از سری UFC یک بازی تماما حرفهای برای طرفداران این ورزش و سبک مبارزات آزاد بود که با کنترل نه چندان دوستانه، بیشتر از اینکه من رو جذب کنه، باعث شد تا بعد از یک ساعت کلنجار رفتن با کنترلر و مستاصل شدن از این بابت که هرگز نمیتونم ضربهی قابل قبولی به حریف مقابلم وارد کنم، پروندهی این بازی رو به بایگانی بازیهایی که دیگه به سراغشون نخواهم رفت منتقل کنم.
اولین تجربهای که با UFC داشتم، بدترین تجربهی من از یک بازی سبک مبارزه بود که هیچ علاقهای به تکرار اون نداشتم و همین موضوع باعث شد تا بعد از عرضهی دومین شماره از سری EA Sports UFC اصلا بسراغ این بازی نرم! اما مثل اینکه EA Sports متوجه نامتعارف بودن اولین شماره برای من و امثال من شده بود و در شمارهی دوم، بازی برای کاربرهای تازهکار و البته علاقهمند تا حد قابل قبولی سادهتر شده بود.
تجربهی دومین شماره ی UFC برای من تنها به خواندن نقدها و نظرات کاربران برای این بازی و البته افسوس از اینکه فرصت امتحانش رو از دست داده بودم خلاصه شد تا اینکه سومین شماره (Ea Sports UFC 3) روانهی بازار شد. این بهترین فرصت بود تا خاطرهی نه چندان خوب اولین شماره و حسرت از دست دادن دومین نسخه رو جبران کنم. اما اینکه آیا UFC 3 همون گیمی بود که انتظارش رو میکشیدم.
چقدر خشنه بازیش