”بازی“ یک فعالیت طبیعی، لذتبخش و دلخواه برای کودکان میباشد. ولی با تأسف، بزرگترها این حقیقت را جدی تلقی نمیکنند. در صورتیکه با بازی هدفدار
و منطقی میتوان روابطی صمیمی، گرم و عمیق را با کودکان برقرار کرد و در جهت رشد و تربیت آنان گام برداشت. گامهائی که از دریچه لطافت بازی شروع شده
و به دنیای خیال و رویاها و ابعاد احساسی، عاطفی و شناختی کودکان خاتمه مییابد. بههمین دلیل پرداختن به بازی خصوصاً بازیهای عروسکی، بررسی نزدیکترین
زاویه شخصیت کودکی میباشد، بیاعتنائی به این پدیده، نادیدهگرفتن بسیاری از جلوههای روحی و روانی شخصیت کودک خواهد بود.