بازی جمعوجور و 120 مگابایتی «آندرتیل» (Undertale) این روزها حسابی غوغا کرده است. در این مطلب، زومجی این بازی را بررسی کرده و از دلایل این استقبال جهانی گفته است.اگر از سر اتفاق چشمتان به چهارتا عکس از بازی دو بعدی ماجرایی هشت بیتی «آندرتیل» بیافتد، شاید در بهترین حالت فکر کنید این هم یکی دیگر از بیشمار بازیهای ارجاعی به عصر کلاسیک نقشآفرینیهای ژاپنی و زمان فرمانروایی گرافیکهای پیکسلی است؛ یا به عبارتی بهتر، یکی از فرزندان دورانِ داغ شدن تنور تجدید خاطره با بازیهای جریانساز و نوستالژیکِ 20 سال پیش. اگرچه قابلدرک، اما اینطور نیست. حتما خبر دارید، این روزها درحالی که سبک جهانباز بین بازیسازان پولدار و جریاناصلی حسابی محبوب شده، در محلههای فقیرنشین و پاییندست صنعت، این بازیهای پیکسلی هستند که مورد توجهی موج عظیمی از مستقلسازان قرار گرفتهاند. شاید در اوایل شروعِ این موج، تبلور حس نوستالژی مطلق در درون بازیکنندههای قدیمی، تنها رمز پیروزی آنها بود. اما کمکم با بازیهایی روبهرو شدیم که هدفی بلندتر از تجدید خاطره را نشانه گرفته بودند و میخواستند با چشماندازی مُدرن و پیشرفته از میان آجرها و خشتهای باقیمانده از کاخهای فراموششدهی گذشته، بنای باشکوه خودشان را بسازند.