دورانی بود که قیدِ فناوری بازیسازان را مجبور میکرد برای تولیدِ بازیهای خود به ظرفیتِ پردازشهای 8 و 16 بیتی بسنده کنند. این قید با خود شکلهای دوبعدی و پیکسلی همراه داشت که توانست نوع خاصی از زیباییشناسی را به جهانِ دیداری عرضه کند. اینک، پس از گذشت سالها و چندین نسل از بازیهای کامپیوتری، پیشرفت فناوری و کنار رفتنِ آن قید، این زیباییشناسی همچنان ظرفیت هنری و کاربردی خود را حفظ کرده و در سبکهای متنوعی از بازیهای معاصر خود را نشان داده است؛ از ساختوساز در بازیهایی مثلِ Minecraft و Terraria، تا شبیهسازیهای زندگی در روستا مثلِ Stardew Valley و بازیهای خاصتری چون Papers Please. از قرار معلوم، این سبکِ گرافیکی بیشتر به مذاقِ بازیسازانِ مستقل خوش آمده و به نظر میرسد بسیاری از بازیسازانی که روی این سبکِ گرافیکی دست گذاشتهاند، بیش از ظرفیت هنری روی مزیتِ کاربردیِ آن حساب باز کردهاند، طوری که گرافیکِ محصول در نهایت چندان هویتی از خود نشان نمیدهد و صرفاً ابزاری میشود در خدمتِ گیمپلیِ بازی. آیا بازی Moonlighter هم چنین ویژگی دارد؟ در ادامه با نقد و بررسی بازی Moonlighter همراه دنیای بازی باشید.