دکتر فاطمی - صمیمیت و رفاقت در رابطه ها

نزدیک ترین واژه به رفاقت که از نظر علمی می توانیم آن را توصیف کنیم، صمیمیت است. صمیمیت، دو پایه اصلی دارد: پذیرندگی و تقابل.

پذیرندگی یعنی یک فرد هرچه می شنود و می بیند و دریافت می کند از طرف مقابل، نخواهد که به هر ترتیب آن را تغییر دهد. پذیرش به معنای تایید و تحسین نیست. یعنی در مواجهه با آن، فرد دچار اضطراب نشویم و رفتار پرخاشگرانه نشان ندهیم.

تقابل، یعنی فرد بتواند در عین پذیرش و بدون رفتار پرخاشگرانه، بیان کند که با نظر طرف مقابل مخالف است، یا این رفتارش آزارنده است یا باعث ایجاد هیجان منفی در او می شود. این بیان هم یک بیان جرات ورزانه است و نه پرخاشگرانه.

به این معنا، صمیمیت با همسر با صمیمیت های دیگر تفاوتی ندارد. اما در رابطه همسری، سطوح دیگری از صمیمیت مثل صمیمیت فیزیکی و جنسی وجود دارد که در صمیمیت با سایر افراد نیست.

صمیمیت تا زمانی که افراد نتوانند با هم گفت و گوی سازنده داشته باشند شکل نمی گیرد. یعنی اولین قدم و مهم ترین قدم برای ارتقای صمیمیت، تمرین گفت و گوست. البته گفتگوی سازنده و نه گفت و گوی بی هدف، و نه جنگ و جدل، و نه برای تحمیل نظر خود به دیگری.

پایه یک گفت و گوی سازنده، همان اصل طلایی اخلاق است: هرچه برای خود می پسندی برای دیگران هم بپسند.