در واژه به معنای باختن سر جانفشانی کردن تا پای جان در رزم ایستادن و جان باختن است.[1] اما در اصطلاح امروزی خدمت دائمی یا موقت در نیروهای مسلح کشورها سربازی نامیده میشود.
برخی از کشورها مردانی را که به سن خاصی (مثلا 18 سال) میرسند به خدمت وظیفه سربازی اعزام میکنند در برخی دیگر از کشورها (مانند کوبا) این اجبار برای زنان نیز وجود دارد. با اینحال برخی از افرادی که از نظر سنی مشمول این خدمت میشوند به دلایل گوناگون (همچون نارساییهای فیزیکی یا روانی یا اعتقادات مذهبی) از خدمت معاف میشوند.
در برخی از کشورها خدمت سربازی اجباری نیست و جوانان میتوانند به صورت داوطلبانه به استخدام ارتش حرفهای کشورشان در آیند. فراخوان خدمت وظیفه عمومی در شرایط عادی غالبا در این کشورها وجود ندارد ولی حاکمان این کشورها احتمال این فراخوان در شرایط اضطراری را به هیچ وجه رد نمیکنند.
بعضی ملل نیروهای مسلح خود را (به عنوان مثال اکثر ناتو و کشورهای عضو اتحادیه اروپا) به عنوان پرسنل خریدهاند. در عوض آنها با ارتقا شغلهای نظامی تلاش به جذب و انتخاب کارکنان میکنند.
بعضی ملتهای کوچکتر معمولا نیروهای مسلح ندارند یا به یک نیروی امنیتی داخلی مسلح (مانند پلیس گارد ساحلی) متکی هستند.[2]