روشی است در کالبدشناسی برای محفوظ نگه داشتن قطعات تن انسان. در این روش آب و چربی موجود در بافتها با نوع خاصی از پلاستیک جایگزین میشود. عضو پلاستینهشده قابل لمس است، از فساد و تباهی در امان مانده و بو نمیدهد. حتی خواص اولیه نمونه استفاده شده نیز پس از پلاستینه شدن بهتر حفظ میشود. این روش در دهه 1970 به دست کالبدشناس آلمانی گونتر فون هاگنز ابداع شد. او نمایشگاه سیاری به نام دنیاهای تن به پا کرده که در آن بدن و اعضای پلاستینهشده تن آدمی به نمایش درمیآید.