گفت وگو با عبدالجبار کاکایی درباره شعری که در روزهای جنگ گریزگاهی برای همه شد

گفت وگویی صمیمانه و بی واسطه با عبدالجبار کاکایی شاعر معاصر و محبوب است به بهانه قطعه شعری که در روزهای پرفشار جنگ 12 روزه از سوی هر دو گروه مخالفان و موافقان در فضای مجازی وایرال شد

عبدالجبار کاکایی برای مخاطبان تلویزیون دهه شصت چهره ای آشناست. شاعری که از کودکی با صدای گرم و چهره آرامش در ذهن ها مانده و بعدها با مجموعه ای از سروده های ملی مذهبی آیینی و اجتماعی جایگاه ویژه ای در حافظه فرهنگی جامعه یافته است.

شعرهایش اغلب رنگ تعهد دارند اما نه از جنس شعار بلکه آغشته به احساس بی واسطه ای که حتی از ورای اختلافات سیاسی و جهان بینی قلب ها را نشانه می گیرد و شعر به جای تعیین مرز به درد اشاره می کند و همین باعث می شود همه در آن خود را ببینند. در این میان صدای گرم و آرام کاکایی خود رسانه ای است که به شعر معنا و جان می دهد. نوعی اعتماد یا خاطره جمعی نسبت به چهره و زبان او در دل مخاطب هست که باعث می شود شنیدن شعرش بیشتر از صرفا شنیدن یک متن باشد.

شعرهای کاکایی احساس بی واسطه دارند. همین بی واسطگی باعث می شود پیام شعر بدون مانع ایدئولوژیک یا قضاوت زبانی به قلب مخاطب برسد. مخاطب فارغ از جایگاه فکری اش به رنج و زیبایی کلمات واکنش نشان می دهد. اینکه چگونه یک شعر آن هم در فضای متشنج و دوقطبی امروز می تواند میانجی رنج باشد موضوع گفت وگویی است با خود شاعر این روزهای پرازدحام عبدالجبار کاکایی.