مدافع میانی یا دفاع وسط یا دفاع آخر بازیکنی است که وظیفه اصلی آن ناکام گذاشتن بازیکنان رقیب به ویژه مهاجم اول (مهاجم نوک) در گل زنی است که وی این کار را با استفاده از جلوگیری از شوت زنی و پاس کاری ایجاد مزاحمت و یارگیری انجام می دهد.
از آن جا که در فاز دفاعی مدافع میانی نزدیک ترین بازیکن (غیر از دروازه بان) به دروازه است در آفسایدگیری و هدایت تیم از عقب نقش مهمی دارد بنابراین یک مدافع میانی می تواند خط دفاعی را با خود همراه کند در مواقع آفسایدگیری آن را جلو بیاورد یا هنگامی که تیم مقابل در فاز هجومی قرار دارد خط دفاعی را به دروازه خودی نزدیک کند.
هنگامی که توپ به مدافع میانی می رسد بسته به موقعیتی که در آن قرار دارد یا به زیر توپ می زند یا با پاس های کوتاه هم تیمی های خود را صاحب توپ می کند چنانچه حمله تیم حریف گسترده و با نفرات زیاد باشد احتمالا به زیر توپ خواهد زد ولی اگر بخواهد یک ضد حمله را شروع کند به بازیکنان دیگر پاس خواهد داد.
در جریان معمول بازی گل زدن یک مدافع میانی کمی دور از انتظار است با این حال ممکن است مدافع میانی ها روی ضربات کرنر یا دیگر توپ های ارسالی به گل برسند یا ممکن است خودشان زننده ضربه ایستگاهی یا پنالتی باشند که منجر به گل شود.
در فوتبال مدرن امروز معمولا از دو یا سه مدافع به عنوان مدافع میانی استفاده می شود به عنوان مثال در سیستم های 4-2-3-1 4-3-3 و 4-4-2 همواره از دو مدافع میانی استفاده می شود.